Gordon’s alive! BSA custom als therapie

Het is augustus 2020 als de Engelsman Ben Rowett een burn-out krijgt en het even helemaal niet meer ziet zitten. Zijn vader biedt hem een helpende hand en vraagt of hij hem wil helpen met het opknappen van klassieke motoren. Ben accepteert het voorstel en werkt vervolgens niet alleen aan de klassiekers, maar ook aan een lang gekoesterde droom…

Het was een idee waarmee ik al jaren rondliep en om de een of andere reden begon ik er over toen mijn vader en ik een voltooide motor naar een klant brachten. Ik had een soort visie van een oude Britse motor in de stijl van een Bobber zonder een idee te hebben op welke basis die dan gebouwd zou moeten zijn.

The Last of the Mohicans: Cobra Chopper van ‘Snap-on Tools Wout’

ONDER EEN LAKEN

Later, toen we weer thuis waren, gaf mijn vader me een oud boek over Britse motoren uit de jaren ’40 en ’50. Ik bladerde het door in de hoop iets te zien dat me aan zou spreken. Twee motoren deden dat; een Triumph met een klassieke geveerde naaf en een BSA A10 Golden Flash met plunjervering. Ze spraken me aan, omdat ze beide een starre achterkant hadden, maar toch een vorm van veercomfort boden. Nadat ik hem vertelde over de A10 zei mijn vader meteen: ‘Ik weet er een te staan!” Blijkt dat hij helemaal achter in zijn opslagruimte een BSA onder een laken had staan, die hij bewaarde voor een vriend. Wij dus meteen bij die vriend langs om te vragen of hij de motor misschien wilde verkopen en dat wilde hij gelukkig. Nog diezelfde middag verhuisde de BSA naar de werkplaats. Ik kon mijn geluk niet op, want de motor was helemaal compleet en origineel. We wilden natuurlijk als eerste weten of hij nog wilde lopen. Mijn vader begon op de kickstarter te trappen en al bij de derde kick kwam de BSA in een wolk van blauwe rook tot leven. ‘Gordon’s alive!’ riep ik spontaan uit. (Een citaat uit Flash Gordon, voor het geval het je niet bekend voorkomt). Vanaf dat moment was de naam van de motor ‘Gordon’ en kon het echte werk gaan beginnen.

1 van 14

BRONS

Ik begon met de motor eerst maar eens helemaal uit elkaar te halen om te zien hoe we er technisch voor stonden met de BSA. Dat bleek behoorlijk goed te zijn. We hebben een paar kleine dingetjes gedaan, zoals de kleppen slijpen, maar eigenlijk kon hij ook zo weer in elkaar gezet worden. Omdat ik er al zo lang over nagedacht had wis tik ook wel wat voor onderdelen ik moest gaan vinden, of zelf gaan maken, voor de stijl die ik voor ogen had. Ik haalde ook wel inspiratie uit de twee motoren van mijn vader; een Model 50 Norton en een Scott TT replica. Die hebben ook allebei een panzadel, dus dat moest de BSA ook krijgen. In Duitsland vond ik een vent die zichzelf ‘Alex Leathercraft’ noemt en hij zou een passend zadel maken. Verder bestelde ik ook een stuk buis voor de uitlaat en wat andere onderdelen die ik niet zelf zou kunnen maken en mijn vader niet ‘op voorraad’ had in zijn nooit slinkende berg spullen. Ik vond een mooie bronzen dop voor de olietank en besloot spontaan dat alles wat er met smaak nog meer brons zou kunnen zijn, ook brons moest worden.

SEXY LIJN

Terwijl ik op de bestelde onderdelen wachtte ging het werk aan zaken zoals de bevestigingen van zadel en koplamp natuurlijk gewoon door. Nadat de uitlaatbuis bezorgd was, kon ik er een uitlaatsysteem met korte dempertjes van maken. De ophangpunten daarvoor vormden het enige laswerk aan het frame. Vervolgens waren de spatborden aan de beurt. Als ik niet met het Britse klimaat te maken had, zou ik een voorspatbord gewoon helemaal weglaten. Maar aangezien het in Engeland nu wel eens regent, besloot ik toch een zo klein mogelijk spatbordje te fabriceren. (Inmiddels weet ik dat het helemaal niets doet…). Het achterspatbord moest kort zijn om de sexy lijn van de motor te behouden, dus ging ik met een Engels wiel aan de slag om de juiste vorm in het metaal te krijgen. In een kist met rommel vond ik een aantal bronzen banjo’s van een hydraulisch remsysteem, die kon ik mooi gebruiken om de spatborden te bevestigen.

BLADGOUD

Vervolgens werd het tijd voor de nummerplaathouder en de koplamp. Daarna heb ik de motor weer helemaal uit elkaar gehaald om alles naar de spuiter te brengen. Er was voor ons maar één man die daarvoor in aanmerking kon komen: Steve Slight van Joeby’s Airbrush Art. Steve heeft eerder al verschillende motoren voor mijn vader gespoten en ik wist dat hij precies zou begrijpen wat ik wilde. Het moest een echte BSA kleurencombinatie worden, dus ik koos voor klassiek rood met goud. Een ding hield ik geheim voor mijn vader. Ik weet nog dat hij vroeger altijd een soort van logo op zijn helm. Dat maakte hij door zijn hand gewoon in de verf te dopen. Dit wilde ik ook op de tank en zonder dat mijn vader het wist had ik Steve de opdracht dit in bladgoud uit te voeren. Nadat we alles weer van Joeby’s binnen hadden, kon de motor weer opgebouwd worden en kregen we eindelijk een echt beeld van onze creatie. Ik was er helemaal gelukkig mee, op één ding na: de koplamp. Die was zwart, maar het was meteen duidelijk dat die ook brons moest worden. Via eBay vond ik er een in Amerika en daarmee waren we compleet.

FLASH

De eerste ritjes na zo’n project leveren altijd een paar punten op die gefixt moeten worden. Zo moest er een andere kettingspanner op en bleek het gas zo nu en dan te blijven hangen. De concentrische carburateur heb ik daarom vervangen door een Amal Monobloc, die er eigenlijk sowieso op had moeten zitten. Inmiddels heb ik er al heel wat kilometers mee afgelegd en de BSA blijkt erg betrouwbaar. Maar van een motor die vernoemd is naar Flash Gordon, verwacht je natuurlijk ook niet anders!

Tekst: Ben Rowett
Foto’s: Del Hickey

TECHNISCHE SPECIFICATIES BSA GORDON

Motor

Rijwielgedeelte

Diversen

Spuitwerk

Dank Aan

1 van 6