Deze keer was het merendeel van onze groep toe aan een relaxte trip. ‘Niet te veel kilometers’ zo werd er aangegeven en iemand sprak ook een voorkeur uit voor ‘kleine paadjes’. In grote lijnen was het plan naar Normandië te gaan en een mooi museum te bezoeken van oude tanks en andere materieel dat uit de zee is opgevist na alle bombardementen. Uiteraard loopt het anders…
Zaterdag zouden we vertrekken en ik ben vrijdag nog even snel naar Simon gegaan, want die had nog wat olie die ik mee wilde nemen als reserve. We hadden er allemaal enorm veel zin in. Spulletjes gepakt en motoren nagekeken.
Op avontuur door Oost-Europa met klassieke Britten #1
WISSEL
Een korte doch kritische blik op mijn motor gaf daarbij aan dat er een huls van de kleppen aan het uitscheuren was… Ik was mijn net gereviseerde blok nog aan het inrijden en had helemaal niets in de gaten gehad. Plan was om de kop eraf te halen voor een nadere inspectie. Dus kop eraf en die huls er af zien te krijgen. Bleek er een te kleine maat huls op te zitten en we zouden ze allemaal moeten vervangen. Toch een klus van een paar uur en Simon moest zijn vaccinatie om 17.00 u nog halen. Na kort overleg besloten om de Lib bij hem te laten. Ik had net een WLA legeruitvoering gekocht en daar al wat kleine tochtjes mee gereden. Genoeg vertrouwen en de rondjes om de kerk om nu de kerk daar te laten waar hij staat en de weide wereld in te trekken! Zo gezegd, zo gedaan en dus op pad…
MACGYVER
We waren net voorbij Lier in België en het was lekker warm. Toch voelde ik ineens een ‘ploef luchtje’ langs mijn linker enkel gaan. Zo’n fris windje, een soort mini airco. Natuurlijk klopt dit niet en bij nadere inspectie bij een stoplicht bleek het inspectie gat om de ontsteking op tijd te zetten open te zijn, de moer was weg! Allemaal aan de kant en zoeken naar een kurk. Nu was het nog vroeg zodat de cafés nog niet open waren, dus ik ben naar een supermarkt gegaan om een fles wijn te kopen zodat we de kurk konden gebruiken om het gat te dichten. Ik werd al terug geroepen door de rest. We stonden namelijk voor een paar garages en bij navraag van een passant bleek hij de eigenaar van zo’n garage te zijn en die te hebben ingedeeld met een heuse werkbank. De beste man werd subiet aan de kant geschoven zodat Evert de werkbank kon overnemen. Evert is de MacGyver van onze groep, ere wie ere toekomt. Hij vindt altijd een oplossing zodat we weer verder kunnen. Zo ook nu. Evert had een reserve moer bij zich en maakte een beugeltje zodat de moer zou blijven zitten. Een wartel en een tie-wrap hielden de moer op zijn plaats. De schroefdraad was namelijk te ver uitgeleuterd.
ACCUZUUR
Opgewekt konden we onze reis voortzetten, maar na Mechelen stopte mijn motor er ineens mee. We stonden bij een groot huis op de oprijlaan en de heer des huizes ging net met zijn vrouw het gras maaien. Op onze vraag of we hier mochten staan en of ze misschien koffie voor ons hadden keken ze ons toch vreemd aan. De motoren naar de buurman geduwd die relaxter was en meer schaduw had. Het bleek dat mijn accu helemaal geen prik meer had. Nu heeft Piet een soort grote condensator mee, zodat je de motor wel kan starten en kan rijden. Hoog toeren rijden en dat is op zich allemaal geen probleem, maar wel als je nog 2500 km gaat rijden! Dus plan B werd geactiveerd en een clubgenoot gebeld of hij wellicht een reserve accu had. Dan zouden we wel van de route afwijken en op een andere plaats Frankrijk ingaan. Na een hartelijk ontvangst de accu omgezet. Dit valt nog niet mee omdat er geen accu zuur meer mag worden verkocht vanwege terroristische dreiging. Zodoende hebben we wat zuur overgeheveld van de kapotte accu. Simon had ook nog een dingetje, maar was snel op te lossen. ‘s Avonds nog wat bouten nagetrokken en dat was nodig ook. Het wiel en stuur zaten los en ook de versnellingsbak vroeg wat aandacht. Die laatste hebben we nog wat aangepast en het gevoel was uiteindelijk goed. Pinten drinken en op tijd de tent in.
FRIS EN FRUITIG
De volgende dag met een goed gevoel op de motor gestapt richting de Franse kust met die mooie krijtrotsen. We moesten tanken want sommige zaten al op de reserve. Nu had ik hier ook nog geen ervaring mee en wist dus eigenlijk niet of hij wel werkte. Bij een Lib trek je de stang van de benzine kraan omhoog, dan komt er een extra gaatje onderin de tank open zodat er nog wat benzine beschikbaar komt. Na wat gestotter van mijn Lib de kraan omhoog en met een brede grijns kon ik verder. Echter na 2 km weer gestotter en de benzine was nu echt op. Tenminste… Er zat nog wel peut in de tank, maar blijkbaar is er iets met dat extra gaatje. Gelukkig was er aan het eind van de straat een pomp en sowieso had Evert een extra litertje bij zich. Mijn reserve fles had ik nog niet gevuld. (Was dit keer toch niet helemaal goed voorbereid, wat ik ook goed te horen heb gekregen van mijn hooggeachte reisgenoten). De grens overgang was geen probleem, lekker binnendoor en geen covid check of iets anders. In een dorpje waar een soort weekmarkt was lekker wat gedronken en een lunch gekocht. Deze mochten we van de patron op zijn terras opeten. Hoezo zijn Fransen een moeilijk volk… We hadden een verkeerde afslag genomen en kwamen op een plek met een brede grasberm. Reden voor Piet om even een powernap te doen. Daarna fris en fruitig richting de kust gereden. Le Treport was het doel van de dag. Daar aangekomen relaxed alles uitgepakt, tent opgezet en effe douchen zodat we fris aan de pint konden beginnen. Er was een restaurantje met wat tapas en ander lekker eten. ‘s Avonds nog even naar de haven gewandeld.
Volgende dag richting Dieppe. We hadden alles opgetast en er was iets verderop een gast met zijn vrouw op een Road King. Hij zwaaide naar ons toen hij net een klein talud afreed en zijn evenwicht verloor. Snel geholpen en de motor weer recht gezet. Een ongeluk zit altijd in een klein hoekje…
ZWAAILICHT EN SIRENE
Na Dieppe richting Etretat. Mooie stad met kleine steegjes, we kwamen net van de kustlijn en waren op weg naar onze camping toen ik in mijn ooghoek een politieauto zag aankomen. Deze kwam ook onze steeg in en de agenten begonnen tegen Simon te praten. Laat die nu net totaal geen woord Frans spreken… Alle motoren lekker ronken en pruttelen en ik maar snel naar Simon om hem te helpen. Hij zat behoorlijk in de rats, want dacht dat ze hem nodig hadden voor een Covid bewijs of zo. Het waren twee vrouwelijke agenten en ze vertelden dat hun baas vast gecharmeerd zou zijn van onze motoren. Ze vroegen of we achter hen aan wilden rijden naar het bureau, zodat ze de baas konden verrassen. Dat is ok vond ik, echter dan wel onder begeleiding van sirene en zwaailicht. Zo geschiedde! Door de smalle straten van Etretat, sirene, zwaailicht, een hoop Harley kabaal en een vette grijns op al onze gezichten (ook bij de politie dames trouwens). Aangekomen bij het bureau natuurlijk hilariteit alom. We moesten uitleg over de motoren geven en ze wilden er natuurlijk ook even op zitten. Nu had Piet een olie probleem en hij kon wel wat extra olie gebruiken. De meeste kans hadden we bij een tractor bedrijf. Of meneer de agent misschien een winkel wist..? Meteen bellen en 10 min later met sirene en zwaailicht gevolgd door ons scheurend over de buiten wegen richting de winkel. Piet kon zijn olie aanschaffen. We waren ondertussen ook langs onze camping gereden. Niet gereserveerd, doen we nooit. De camping had het gevreesde bord ‘complet’ voor de ingang geplaatst. Gevolg… Sirene aan, groep motoren met olie naar de camping. Maar hij was echt complet en zelfs de vriendelijke agent kreeg het niet voor elkaar. Geen stress, paar belletjes en de sirene ging weer aan. Voor ons een teken om te volgen. Nu kwamen we bij een andere camping die eigenlijk ook vol was. Voor ons een ideale plek want er was ook een restaurantje bij. Oom agent gaf aan dat dit de ideale camping was omdat onze motoren veilig konden staan vanwege het hek waar de camping ‘s nachts mee werd afgesloten. Afscheid genomen van de behulpzame agent en zijn assistent. Was echt super om dit mee te maken!
Roadtrip Chopperbouwteam in Spanje: Viva Espana!
BRUG
De camping eigenaar ging er mee akkoord en we konden bij het volleybal veld staan omdat hij eigenlijk helemaal vol zat. Onze tactiek is eerst een plekje veroveren en dan over stroom beginnen. Evert heeft dit namelijk nodig.
De beste man begon wat tegen te spartelen en vroeg hoe laat we zouden gaan slapen. ‘Wanner hij dat wilde’ was ons antwoord. Het bleek dat we stroom moesten pakken van het luchtkussen en dus niet te vroeg konden gaan slapen. Hilariteit alom. Daarna de gebruikelijke riedel van tentje opzetten, opfrissen en tijd om het terras te gaan inspecteren onder het genot van een lekkere Trippel. Lekker buiten geborreld en gegeten en na nog een paar pinten naar de tent. De volgende dag zijn we richting Honfleur gereden. Natuurlijk ook over de mooie brug bij Le Havre. Wat een brug, niet normaal. Motoren mogen er gratis over en we werden door een man in een vrachtwagen gewezen op de speciale doorgang voor de motoren. Op die brug hoop je echt dat je geen pech of stotterende motor krijgt. We waren allemaal zo relaxed door gisteren dat het ons ook niets kon schelen. Hoe mooi is dat. Totaal relaxed er over heen en een lunch in Honfleur. Dit werd ons keerpunt. Het museum met de tanks uit de zee van de gezonken schepen zouden we niet halen. Anders zouden we nog flink kilometers moeten maken en de stemming was meer om in deze flow te blijven.
Een beetje binnendoor terug dus, wat fantastisch is met die Franse dorpjes en supergave landweggetjes. Uiteindelijk toch weer naar de kust gereden en een camping bij Dieppe gevonden.
LOOPGRAVEN
De campings zoekt Jan altijd op. Hij heeft een camper app voor campings met allerlei reviews, werkt perfect. Goed barretje en lekker restaurant op de camping, dus plenty biertjes en goed gegeten. Ik had in een ooghoek de werkplaats van de camping gezien met bankschroef en allerlei spullen. De volgende ochtend bij het ontbijt begon ik toch over mijn versnellingsbak. Die zit namelijk met 3 bouten aan de onderzijde vast en twee daarvan zaten toch wat los. Er komen door de aandrijving natuurlijk enorme krachten op. Evert opperde het idee om het met houten blokjes vast te zetten. Op zich best slim dan bleef de bak wel op zijn plaats en door de bouten kon hij niet echt omhoog. Nu nog uitleggen aan de materiaalman van de camping… 10 minuten later zaten Evert en ik op de golfkar van de materiaalman, want hij begreep wat we nodig hadden en had verderop wel wat liggen. We kwamen bij een soort schuur waar geiten in zaten, maar daar lagen ook grote multiplex platen. Ja, onze kennis van de Franse taal is niet zo goed, maar dit had ik ook weer niet verwacht. Hij had echt helemaal niet begrepen wat we nodig hadden. Met handen en voeten gevraagd of we zijn werkplaatsruimte mochten zien. Hij zette hij ons af bij zijn huisje en EUREKA! Daar zagen we aanmaak houtblokjes voor zijn BBQ. Dit was precies wat we zochten. Houtjes en tie-wraps. Lekker klussen om alles te zekeren. Vol goede moed zijn we weer op pad gegaan naar de volgende stop bij Battery Todt. Dit is een museum, het was ooit een mega bunker met een nog groter kanon. Er stond ook een WLA maar daar klopte niet zoveel van. Simon Samwel heeft dit natuurlijk even duidelijk uitgelegd bij de staf. De camping zit er haast aangeplakt en op de vraag waar we goed konden eten werden we naar een restaurant met zicht op zee verwezen. Mooie ondergaande zon en in het donker zwalkend naar de tent. Volgende ochtend verse broodjes bij de bakker vanuit zijn 2CV, wat is Frankrijk toch een lekker land. Van hier uit zijn we richting België gegaan. Nog een kleine tour door het mooie West-Vlaamse land en de mannen wat laten zien van WOI. Bij Diksmuide aan de IJzer zijn er de loopgraven waar je door kan lopen. Altijd weer heftig om te ervaren.
VEEL PLEZIER
Deze keer minder kilometers gereden wat door de situatie met Corona niet erg was. We waren vrij, hebben tal van behulpzame mensen ontmoet en veel plezier gehad. Helaas kon Edgar niet mee vanwege medische dingetjes en was ik degene met de meeste pech. We hebben deze keer alles kunnen oplossen wat ook iets zegt over de flexibiliteit van de groep. Thuis heb ik de WLA helemaal uit elkaar gehaald en ik verwacht dat hij helemaal betrouwbaar is, maar je weet het nooit met een motor die 80 jaar oud is….
Hou je ook zo van dit oude Amerikaanse spul? Met de club Silent Gray Fellows organiseren we elk jaar een treffen voor motoren met bouwjaar tot 1965 (daarna kwamen de elektrische starters). Dit jaar is dat op 10, 11 en 12 juni in Oosterhout. Kijk op de website voor meer info: silentgrayfellows.nl
Tekst en foto’s: Wouter Wilking
