Tijdens WO I zocht de Britse motorkoerier John onvermoeibaar, doch tevergeefs naar verpleegster Anna, die hij had ontmoet in een veldhospitaal. Hans Devos, zijn broer Jurgen Devos en Jurgen Meeschaert, organiseren jaarlijks een historische motortour met de naam ‘Where is Anna’. De deelnemers herdenken hiermee niet alleen de liefdesdaad van John, maar ook alle moedige motorkoeriers in die verschrikkelijke Eerste Wereldoorlog…
We vertrekken met ruim 130 deelnemers vanuit De Coude Scheure, Mannekensvere in het zuidwesten van België, voor de in totaal 87 km lange rit. De lange stoet rochelende, walmende en stampende oude motoren komt even later aan bij ‘WO I museum 14-18 Cabour’. Daar krijgen we een rondleiding en uitleg over het Belgisch Militair Hospitaal, opgericht in april 1915.
ANNA
We treffen daar ook actrice Riet, die als ‘re-enactor’ Anna’s collega-verpleegster uit die tijd speelt en stellen haar de vraag die ons allen vandaag zo bezighoudt; ‘Waar is Anna en heeft zij haar geliefde John ooit weer ontmoet?’ “Awel”, antwoordt Riet met lieflijk Belgisch accent, “Tijdens de Eerste Wereldoorlog werden alle jonge mannen opgeroepen om naar het front te trekken. De achtergebleven vrouwen wilden ook hun steentje bijdragen en boden spontaan hun hulp aan om te werken in de gaarkeukens, het maken van munitie of te helpen in de veldhospitalen. Anna was een dochter van een rijke notaris in Mannekensvere en ook zij wilde helpen in de veldhospitalen, maar daar was haar vader op tegen en wist een plaatsje te versieren in de Koninklijke villa in De Panne. Anna werd daar als dienstmeid aangesteld en in haar vrije tijd trachtte ze in het nabijgelegen veldhospitaal bij te springen, want er was een groot tekort aan helpende handen.
Riet vertelt verder; “Op een dag kwam John, een jonge Britse motorkoerier, gewond aan bij de villa en Anna kreeg de taak voor hem te zorgen. En zo bouwden ze een band op met elkaar. Nadat hij hersteld was, vertrok John weer naar het front. Daar kreeg hij onmiddellijk spijt dat hij Anna niet had durven vertellen over zijn gevoelens voor haar. Het eerstvolgende vrije weekend raapte hij al zijn moed bij elkaar en reed naar de villa. Daar aangekomen bleek het hele koninklijke gezelschap te zijn vertrokken, dus ook Anna. John werd verteld dat zij vertrokken was naar een veldhospitaal dicht bij de frontlinie. Hij rijdt naar het veldhospitaal, maar zonder succes. Daarna heeft John alle veldhospitalen langs de frontlinie afgereisd, maar Anna jammer genoeg nooit gevonden.
Riet doet een suggestie: “Ik denk dat hij op een verkeerd spoor zat, want intussen had de koningin een school gesticht in Alveringem en heeft Anna daar gewerkt in plaats van in die veldhospitalen. Als kind van een notaris kon zij immers lezen en schrijven en is zij daar als lerares gaan werken. Dus moeten we haar niet zoeken in de veldhospitalen, maar in de oude school van Alveringem. Ik weet het natuurlijk niet zeker, maar het is een mogelijkheid…”
HEL OP AARDE
We stoppen hier en daar om wat te eten en te drinken. De rit wordt vervolgd en een volgende stop is bij het Belgisch Militair kerkhof in Keiem. Het is mooi weer en de graven liggen er vredig bij. Wat zijn er toch veel mensen gestorven in deze vreselijke oorlog. Een moment van bezinning is op zijn plaats. Wat ook even later het geval is als we de beruchte rivier de IJzer oversteken. Ook hier waren enorme loopgraafcomplexen waar gruwelijk werd gevochten. In gedachten neem je het op en kan je nauwelijks voorstellen hoeveel verschrikkingen daar hebben plaatsgevonden. In de loopgraven lag de dood overal op de loer. Onder het onophoudelijk gedaver van kanonnen in de modder met ziekte, pijn, kou en regen. Geen sanitair en nauwelijks iets te eten en te drinken. De gruwelen van de Grote Oorlog zijn Nederland gelukkig grotendeels gespaard gebleven, maar in België was het de hel op aarde.
VOLGEND JAAR
Nog onder de indruk van ons bezoek aan het Militair kerkhof, komen we eind van de middag aan in Mannekensvere. De BBQ staat al aan en de bar is open. Het was een mooie en indrukwekkende dag, maar Anna is nog steeds niet gevonden. Dus gaan we volgend jaar met zijn allen weer op zoek!
Dank aan Hans Devos, Filip Berquet en Riet Sinnaeve, bijgestaan door collega Filip Berquet.
