“Ik heb deze Suzuki Caféracer met weinig middelen en minimaal budget opgebouwd”, verklaart Klaas Stienstra. “Het is nu een caféracer in de jaren ’60 looks. Ik heb veel bekijks met dit model, de ‘Volty’, zo genoemd vanwege de voltmeter op het stuur…”
Het klokje en de voltmeter van een Honda werden ‘voor weinig’ gekocht en Klaas maakte ze handig pas voor het dashboard. De koplamp, uitlaat, richtingaanwijzers en voorspatbord werden aangepast en met wat stickers en kleine accessoires, zoals het flyscreen en een ander stuur met bar-end spiegels, is het nu een heel andere motor. Aan de zijkanten prijken nummerplaten met nummer 71, de leeftijd van Klaas toen hij de Suzuki verbouwde, inmiddels anderhalf jaar geleden.
ZUINIG
Dit model Suzuki werd gebouwd van 1997 tot 2001 en is inmiddels een echte ‘Young Classic’. Klaas heeft de motor in 2021 gekocht. Het model is ideaal voor hem, want in zijn flat is de ruimte om met de motor te manoeuvreren zeer beperkt. Omdat hij met nog geen 140 kilo ook lekker licht en wendbaar is, kan Klaas hem fijn in de stalling bij zijn flat in het Friese Drachten parkeren. Wijzend naar de benzinetank schiet Klaas in de lach; “Die sticker op de tank ontlokte dochterlief de uitspraak: “Warme billen op een kouwe tank!” Achterop de uitlaatdemper heeft Klaas een slimme oplossing gemaakt, een dB-killer met een dop. “De Suzuki rijdt lekker zuinig, normaal gesproken zo rond de 1:32. Als ik sportief rijd, dan wordt het 1:28 en dat is nog steeds erg zuinig. Hij is licht, maar kan goed meekomen in het verkeer; ik zit zo op de 120 km/u.”
YAMAHA XV CAFERACER: KIPPENVEL, ANGST EN VREUGDE BIJ RUBEN
MOTORFAMILIE
Klaas Stienstra behaalde in 1968 z’n motorrijbewijs, toen nog op de ouderwetse manier. De examinator reed achter je motor aan in een auto en om de paar straten stapte de examinator uit om weer een stukje van de verder af te leggen route door te geven. “De examinator reed in een Opel Rekord en de Eysink waarop ik reed, stoorde de autoradio. Daar was meneer de examinator nogal ontstemd over”, lacht Klaas. De Eysink was de eerste motor van Klaas. “Ik kom uit een motorfamilie, tenminste, van mijn moeders kant. “Ik had na die Eysink een Jawa eencilinder tweetakt, waarmee ik met de wind in de rug te snel reed, met als gevolg een vastloper.” Daarna volgde een NSU SuperLux tweetakt. Maar Klaas wilde grotere afstanden kunnen afleggen en ging voor een BMW 600 cc. “Die had een verchroomd frame en een Horex voorvork”, zo herinnert hij zich. “Daarmee ging ik op vakantie. Met de steelpannen aan de motor gebonden en de tent achterop naar de Bodensee! Na een lange reis liep de motor echter vast. Toen stond ik daar. Maar tot mijn grote geluk stopte iemand en met behulp van die Duitse motorrijder werd een overmaatse cilinder geplaatst en kon ik weer verder!” Nog enkele BMW’s volgden; een BMW R 50 uit 1960, een BMW R 80 Jubileummodel en een BMW R 75/5. Daarna had ik enkele Japanners, een Honda Bol D’or 750, Honda Bol D’or 900 en een Yamaha FJ1100, zo’n rood-witte.” De mix werd steeds bonter, want er volgde nog een Ducati SuperSport 750, Honda eencilinder TT Tourist Trophy, ‘het Norton model’, een BMW R 1100 RS en tenslotte een Yamaha Virago.
FUN BIKE
“En dan nu dus de Suzuki TU 250 X Caféracer”, meldt Klaas trots. “Ik rijd er altijd mee, ook in de winter, met ijs en in de sneeuw! Als ik ga vissen, vaak op de Afsluitdijk, dan bind ik mijn hengels gewoon aan het frame.” De Suzuki TU 250 X leent zich uitermate goed voor een klassieke caféracer look, zo blijkt. De TU 250 X is grotendeels gelijk aan de Suzuki GN 250, het populaire ‘chopper’-model. Vooral de tank en het zadel met kontje zijn echter heel anders. Het eencilinder viertakt blokje is betrouwbaar en levert voldoende vermogen om er veel plezier mee te hebben. In de toenmalig verkoopfolder stond dan ook; ‘A Fun Bike that grows on you’! Dat Klaas het daarmee eens is, blijkt wel uit de dikke grijns op zijn gezicht als hij langs kom rijden. Dat je met weinig kosten en weinig middelen toch een leuke en fijn rijdende motor kunt bouwen, laat Klaas’ caféracer overduidelijk zien!
Tekst & fotografie: Onno “Berserk” Wieringa
