Nadat Maarten van Deventer als touringcarchauffeur al 5 jaar lang met een groep docenten van een Universiteit uit Utah door Europa toert, werd hij door een van hen uitgenodigd om eens naar hun hoofdstad, Salt Lake City, te komen. Maarten pakt het meteen goed aan en benut de gelegenheid om ook een schitterende roadtrip door het westen van Amerika te maken.
Na een week bij mijn vrienden en een driedaagse motortrip op een Triumph Explorer 1200, had ik aansluitend twee weken ingepland voor een rondreis in mijn eentje door het westen van Amerika. Uiteraard wilde ik dat met een Amerikaanse motor doen. Zelf rijd ik een Honda Shadow 1100 en ik voel me toch meer thuis op een Cruiser dan op zo’n All Road Triumph (hoewel ik daar met plezier op gereden heb). Via de website ‘Riders Share’, waar je van een particulier een motor kunt huren voor veel minder dan via een verhuurbedrijf, vond ik een mooie Indian Chieftain uit 2014. Een bagger was voor deze trip de beste keuze, want er moest natuurlijk wat bagage mee. Omdat ik pas in oktober/november ging, kon ik wel wat slechter weer verwachten en dan is een kuip toch ook wel prettig. M’n gear had ik zelf meegenomen en ik had gekozen voor mijn textiele winterpak in plaats van het leer.
EDO’S MOTORAVONTUUR IN AUSTRALIË: EEN ROADTRIP LANGS DE GREAT OCEAN ROAD
BUNK A BIKER
Ik had geen vastomlijnd plan, maar moest in ieder geval wel na twee weken weer terug zijn in Salt Lake City om de motor in te leveren. Het leek me leuk om een beetje zuidwaarts te gaan om de zon na te jagen. Ook wilde ik heel graag de Pacific Coastline zien en rijden. Verder stonden een aantal dingen op mijn wensenlijstje, zoals een stukje Route 66 rijden, de Grand Canyon zien en door Monument Valley toeren. Steden interesseren me eigenlijk niet zo, dus ik hoefde niet per se naar Las Vegas of Los Angeles. Alleen San Francisco lag mooi op de route. Ik kreeg een tentje en een slaapzak mee, maar mijn idee was om zo veel mogelijk gebruik te maken van ‘Bunk-A-Biker USA’; een online community waarbij bikers hun huis openstellen voor ander rondreizende bikers. Via een digitale kaart kun je een pin aanklikken en krijg je een omschrijving en een mailadres of telefoonnummer te zien. Je kunt dan contact opnemen en vragen of je mag blijven slapen. Ik kan dit echt iedereen aanraden! Zo kom je bij de echte Amerikaan thuis, heb je fijne gesprekken over motoren en reizen en ze staan je graag bij met tips, routes en technische hulp. Het kost je niets, ook al staat het je vrij om eens op pizza of een biertje te trakteren, maar vooral om verhalen te delen.
BUNK-A-BIKER
30-10: Salt Lake City – Elko, NV: 482 km.
De roadtrip is begonnen! Na het ophalen van de Chieftain nog even heerlijk geluncht bij mijn Amerikaanse gastfamilie in Salt Lake City en na een warm afscheid vertrokken richting Nevada. Dit is echt rijden ‘out on the open road’. Even gestopt bij de Bonneville zoutvlakte en uiteindelijk aangekomen bij mijn eerste ‘bunk-a-biker’ adres in Elko. Ik word ontvangen door Bill en Misty, een enorm vriendelijk stel met vier honden en een kamer vrij voor mij. Toevallig ben ik ook hun eerste gast, sinds ze zich hebben aangemeld als bunk-a-biker host.
LAATSTE DAMPEN
31-10: Elko – Auburn, CA: 685 km.
Elko is een typisch Amerikaans mijnwerkersplaatsje in de Nevada desert, waar iedereen een backyard vol autowrakken schijnt te hebben. Maar zo leer je het échte Amerika pas kennen. Bill en Misty waren al naar hun werk, maar vertrouwden er op dat ik de boel netjes zou achterlaten. De deur op slot doen hoefde niet, want met vier honden in de tuin waagde zich toch niemand zich in de buurt. Daarna een flinke rit over de ‘California trail’, waar vroeger de huifkarren over de verlaten vlaktes trokken op weg naar het westen. De immens lange Interstate deed me beseffen dat ik wel goed op mijn brandstofniveau moest letten, want met het zweet in de bilnaad (ondanks de lage temperaturen) haalde ik op de laatste dampen een tankstation. Daarom maar in Reno op zoek naar een jerrycan om voortaan toch even een ‘gallon’ extra bij me te hebben. Vanaf Reno werd het pas echt mooi, langs Lake Tahoe en dan de bergen in, waar het nog net licht was. Het was Halloween, dus de straten waren gevuld met groepjes verklede kinderen en volwassenen en overal uitbundige Halloween-decoraties. Uiteindelijk in het donker aangekomen bij familie van mijn vrienden uit Utah voor de overnachting. Hun huis in Auburn lag wel wat afgelegen in de bossen en toen ik eerst bij een verkeerd huis stond, werd ik van afstand argwanend toegeroepen wie ik was en wat ik moest, terwijl een hond mij boos toeblafte. En zag ik daar nou een shotgun? Gelukkig werd de stemming vriendelijker nadat ik had uitgelegd wie ik was en dat ik verdwaald was en bleken ook deze Amerikanen heel vriendelijk en behulpzaam.
GOLDEN GATE BRIDGE
01-11: Auburn – San Francisco, CA.: 233 km.
Vandaag afscheid genomen van Richard en Mina en met een zak vol zelfgebakken koekjes vertrokken richting de kust. Onderweg begon het steeds harder te regenen en aangekomen bij Muir National Park was ik al zeiknat. Gelukkig kan het pak wel wat hebben, maar toch… Helaas kwam ik het park niet in, omdat ik blijkbaar een parkeerplek had moeten reserveren. Voor een motor? Jammer, want ik had graag de enorme Sequoia’s gezien. Dan maar doorgereden naar de Golden Gate Bridge, waar voorzichtig de zon doorbrak en ik een beetje kon opdrogen en opwarmen. Ik had al besloten om dit keer maar een kamer te reserveren in een motel, zodat ik wat vroeger kon binnenrollen en mijn motorkleding kon laten drogen. Ondertussen te voet San Francisco een beetje verkend, met natuurlijk de iconische cable cars en steile straten.
ZEEHONDEN IN MONTEREY
02-11: San Francisco – San Simeon, CA.: 351 km.
Deze morgen als eerste San Francisco op de motor verkennen. Eerst naar Pier 39, waar tientallen robben rondhangen en je een mooi uitzicht hebt op Alcatraz en daarna de bekende slingerweg Lombard Street doorgeslingerd! De straten zijn er écht zo steil! Best een uitdaging met zo’n zware motor. Nog even langs de ‘Painted Ladies’, een rijtje huizen die bekend van de serie Full House en natuurlijk door de hippiewijk Haight-Ashbury gereden. Ook al is daar van hippies maar weinig terug te vinden. In een plotselinge hoosbui heb ik de stad verlaten en ben ik Highway 1 afgereden, die langs de kustlijn van San Francisco tot Los Angeles loopt. Schitterende uitzichten over de Pacific, veel stranden met surfers en plaatsen, zoals Monterey, waar de zeehonden een hoop kabaal kunnen maken. Helaas regende het verder de hele dag, waardoor het lekkere vlotte bochtenwerk op deze heerlijke slingerweg achterwege moest blijven. Nu alles maar weer op laten drogen in m’n motel. Ik was van plan morgen naar Sequoia National Park te gaan, maar daar bleek een sneeuwstorm te woeden, evenals in andere delen van de US, waardoor ik mijn route zou moeten afstemmen op waar de zon nog wèl schijnt.
NOODREPARATIE ONDERWEG
03-11: San Simeon – Porterville, CA.: 370 km.
Vandaag schijnt de zon en omdat mijn plan om door Sequoia Park te rijden niet door gaat, maar ik wel een motel daar in de buurt heb geboekt, besloot ik maar om nog eens stuk van de Pacific Highway terug te rijden. Wat een verschil met gisteren! Geweldige uitzichten, zee-olifanten in het wild en bochten, bochten, bochten! Daarna werd het toch tijd om landinwaarts te gaan richting Porterville. Dwars door een schitterend landschap met tientallen wijnboeren en een laatste uitzicht over de Pacific. Vervolgens lange, kaarsrechte stukken Highway, die ook een eigen soort charme hebben. Onderweg nog een kleine noodreparatie uit moeten voeren, omdat de sensor van de jiffy vast bleef zitten. Morgen maar eens kijken of ik dat beter gefixt kan krijgen, misschien met behulp van een plaatselijke garage of zo.
GESTRANDE MOTORRIJDER
04-11: Porterville – Barstow, CA.: 377 km.
Deze morgen eerst maar even een noodoplossing gemaakt voor de haperende jiffy-sensor. Hier kom ik wel mee thuis. En dan… op naar Sequoia National Park, want het weer zag er (in de vallei) prachtig uit. Toch eerst maar even langs een park-informatiepunt, want ik was al gewaarschuwd dat het in de bergen kon sneeuwen en ijzelen. Dat bleek inderdaad zo te zijn, maar de behulpzame Ranger wees me een route langs de zuidkant, waar de sneeuw al wel weg zou zijn. Dit bleek een prachtige route, met alleen op het hoogste punt, waar ik ook een paar enorme Sequoia’s kon bekijken, een beetje sneeuw. Via de andere kant weer naar beneden, wat goed uitkwam, want zo zou ik alsnog via Death Valley naar Las Vegas kunnen rijden. Onderweg raakte ik aan de praat met een gestrande motorrijder op een Honda Valkyrie, die me wist te vertellen dat de wegen in Death Valley ontoegankelijk waren vanwege eerdere overstromingen. Dan maar iets meer zuidwaarts gereden om uiteindelijk in Barstow te arriveren. Hier loopt ook de oude Route 66, die ik morgen voor een gedeelte hoop te volgen. Maar ook van die oorspronkelijke route zijn stukken onbegaanbaar, dus we zien wel hoe het loopt.
ARIZONA SIDEWINDER
05-11: Barstow – Kingman, AZ: 345 km.
Wat een geweldige dag weer, heerlijk zonnetje en fantastische route. Begonnen bij het Route 66, The Mother Road Museum in Barstow en dan Route 66 gevolgd (op een stuk na dat niet toegankelijk was) richting het oosten. Vooral het stuk via Oatman was geweldig en kennelijk het mooiste stuk van de hele Route 66! Oatman is een oud mijnwerkersdorpje met een echte western-sfeer en staat bekend om zijn ezels die daar gewoon op straat lopen te bedelen om eten. Met een ondergaande zon reed ik een traject dat bekend staat als de ‘Arizona Sidewinder’ en goed is voor 191 bochten over 8 miles. Er waren veel te veel fotomomenten, waardoor ik toch weer in het donker aankwam bij mijn volgende Bunk-a-Biker hosts in Kingman.
GIGANTICUS HEADICUS
06-11: Kingman – William, AZ.: 231 km.
Na een heerlijke nacht slapen bij Gerry en Kim, de ochtend genoten van hun ruime achtertuin met kolibries, kwartels en konijnen en ook een paar mooie route-tips van Gerry gekregen. Besloten om het die dag rustig aan te doen. Ik was nog geen 5 minuten onderweg, toen ik een ‘swap-meet’ zag. Natuurlijk even stoppen om rond te kijken, maar zodra ze in de gaten hebben dat je uit Europa komt, ontstaat er steeds weer een vriendelijk gesprek, waardoor ik niet snel verder kom. Gelukkig heb ik vandaag alle tijd. Route 66 zit vol met ‘historische’ plaatsen, zoals het wereldberoemde ‘Giganticus Headicus’, dat je toch eenmaal in je leven gezien moet hebben. Verder diverse plaatsen, waar oude auto’s, vervallen tankstations en obscure winkeltjes en restaurants te vinden zijn. Veel plaatsjes doen denken aan een set uit de Disneyfilm ‘Cars’, met hier en daar zelfs een kopie van Takel of Bliksem McQueen of een bord met ‘Radiator Springs’ er op. De enige slang die ik tegenkwam was al aangereden, dus daarna gelijk maar eten bij het Roadkill Cafe, waar de leus is; “You kill it, we grill it!”. Uiteindelijk aangeland in Williams, waar ik weer de gestrande biker op zijn Valkyrie aantrof. Hij had het dus gelukkig gered.
GRAND CANYON
07-11: Willams – Page, AZ.: 320 km.
Vandaag naar de Grand Canyon! Je kunt hier wel foto’s blijven maken, zo mooi en indrukwekkend is dit. De rit er naartoe vanuit Williams was een uurtje en ter plaatste kun je gratis een shuttlebus nemen langs de ‘rim’, waarbij je overal kunt uitstappen. Chevy Chase deed de Grand Canyon in 2 seconden in de film National Lampoons Vacation, ik deed er ruim 4 uur over en dat was nog niet genoeg. Maar ik had nog een rit van 2,5 uur voor de boeg en ook nu weer zorgde de ondergaande zon voor fantastische belichting van de rotsformaties waar ik langs reed. Hier in Page vond ik weer een aardig motel voor niet te duur. En na een blik Ravioli opgewarmd te hebben, is het alweer bedtijd.
MONUMENT VALLEY
08-11: Page – Blanding, UT.: 331 km.
De hoogtepunten blijven elkaar maar opvolgen! Vanmorgen vroeg eerst met een truck naar ‘Antelope Canyon’ gebracht voor een rondleiding door dit bijzondere natuurfenomeen. Over een lengte van ongeveer een halve kilometer heeft regenwater deze zandrotsen op een spectaculaire wijze uitgesleten. Omdat het zich op Navajo-terrein bevindt mogen rondleidingen alleen door Native Americans gegeven worden. Vervolgens naar ‘Horseshoe Bend’, waar de Colorado rivier in de diepte een hoefijzer-bocht maakt. Ook weer goed voor te gekke foto’s. En dan… Monument Valley in Utah! Iedereen kent het wel van foto’s, van reclames of uit films, zoals de scene uit Forrest Gump, waarin hij besluit te stoppen met hardlopen. En het hele gebied ziet er écht zo schitterend uit! Ik heb geen begeleide-tour gedaan of zo, gewoon er doorheen rijden en af en toe stoppen voor een foto, ook op het ‘Forrest Gump’ punt. Maar zelfs als je Monument Valley voorbij bent, blijft het landschap imponeren.
KOUDE AFDALING
09-11: Blanding naar Salt Lake City, UT.: 455 km.
Het weer was me de afgelopen dagen goed gezind, maar de voorspellingen waren nu minder gunstig. Welke kant ik ook op zou gaan, ik zou regen en misschien zelfs sneeuw moeten trotseren. Ik besloot daarom maar om de kortste weg naar huis te nemen (Het huis van mijn Amerikaanse vrienden, maar het voelde even als thuis). En als het te nat/koud/gevaarlijk zou worden, zou ik wel weer ergens overnachten. Vroeg vertrokken om de eerste paar uurtjes nog wat zon mee te pakken. De wind had die nacht al heel wat bladeren en ‘tumbleweed’ om de motor verzameld. Na een uur op de motor moest ik toch even opwarmen, maar het was nog steeds droog, dus besloot ik door te zetten. Maar toen begon het te regenen, met later ook natte sneeuw. Ik ben diverse malen gestopt bij tankstations om binnen op te warmen, waaronder een keer bij een vaag Alien-station, waar allerlei soorten zelfgemaakte ‘Jerky’ verkocht werden. Ik heb zelfs eenmaal droge kleren (onder mijn motorpak) moeten aantrekken. Gelukkig bleef de weg begaanbaar, geen sneeuw of ijs op het wegdek. De grootste uitdaging was een bergpas, waarbij de weg naar boven redelijk probleemloos ging. Maar eenmaal boven begon het steeds harder te sneeuwen en begon ik aan een natte, koude, langzame afdaling. Beneden maar weer even gestopt om op te warmen en daarna het laatste stukje over een vlakke Interstate naar een veilige haven en een warme douche.
ONVERGETELIJK!
10-11: Utah Lake, UT: 165 km.
De rondreis is dan misschien wel voorbij, maar ik heb de motor nog twee dagen. Dus deze eerst maar eens grondig gewassen en daarna nog even een ritje gemaakt rond Utah Lake. Met de helder blauwe lucht en de besneeuwde bergen op de achtergrond, leverde dat toch ook nog mooie plaatjes op, ook al was het wel koud. Daarna met mijn gastfamilie op z’n Amerikaans uit eten bij een soort fastfood pizzeria. Naast de pizzeria bevond zich een zaak met uitsluitend cookies! Dus hier vier van meegenomen en daar kunnen we dus met z’n allen drie dagen van eten. Ondertussen blijkt er genoeg sneeuw in de omliggende bergen gevallen te zijn, zodat de skipistes open kunnen. Ik was dus net op tijd terug! Aantal kilometers: 4346 km. Totale indruk: onvergetelijk!
Tekst & foto’s: Maarten van Deventer
