In het oosten des lands brengen we een bezoekje aan Robbie Prinsen, met zijn prachtige WL de trotse winnaar van de Classic Klasse tijdens de Bigtwin Bike Show 2022! Maar, er is méér…
“In Emmen heb ik een bedrijfje, genaamd ‘Krokettenkunst’, waar we ambachtelijke kroketten maken voor horeca en particulier”, zo steekt hij van wal. Hoe heerlijk ze ook zullen smaken, we komen niet voor de kroketten, maar voor Robbie’s motoren. Na de koffie stappen we dus snel naar zijn garage, annex museum, annex werkplaats. Daar staat een verzameling motorfietsen waar je gewoon heel blij van wordt!
MOUSE’S PAN: ADAM LEEFT ZIJN JEUGDDROOM
SKYWAY BLUE
Als we om de motoren heen lopen, vertelt Robbie uitgebreid over zijn collectie, te beginnen bij de blauwe WL, de Bigtwin Bikeshow prijswinnaar dus. Robbie weet uit ervaring; “Het rijden op een oude motor is en blijft fantastisch. ‘t Gaat misschien niet zo snel als met een moderne machine, maar het genieten is toch net even wat anders. Wat ik altijd voor ogen had voor de WL was de blauwe kleur genaamd ‘Skyway Blue’. Oorspronkelijk was hij volledig zwart en daardoor vielen veel mooie details niet op. Dus heb de betreffende onderdelen naar de spuiter gebracht om deze kleur aan te laten brengen. Daarna beleefde ik een klein drama met het spuitwerk. Vaak hoor je dat ‘het eerste krasje het zeerst’ doet en dat beleefde ik in het kwadraat. Ik wilde een leuke foto maken van de WL in zijn nieuwe kleur, maar terwijl ik wegliep was de motor al bezig met een middagdutje en ging op zijn kant… Ik heb toen wel wat woorden gebruikt die eigenlijk niet kunnen… Er was veel lak van het voorspatbord af, een handgreeprubber gescheurd, het zadel beschadigd, de koplampring verbogen en de valbeugels flink gekrast. Die hebben gelukkig wel de tank en het achterspatbord beschermd. Dus ‘n paar dagen later stond ik weer bij de spuiter, die gelukkig nog wat die blauwe verf overhad. Daarna heb ik nog wat kleine onderdelen, zoals de tankemblemen en de trims op de spatborden, erbij gezocht. Ook heb ik nog een originele set zadeltassen gevonden. Mijn eerste lange rit met deze motor was om het Gardameer in Italië. En om de Faakersee in Oostenrijk tijdens European Bike Week. Ik was daar met de oudste motor en had flink wat bekijks. De motor verkeert grotendeels in originele staat met originele onderdelen. Wat aangepast werd, dient om het rijgenot te verhogen of het onderhoud te verminderen. Zo is bijvoorbeeld de koplamp voorzien van ledverlichting voor de veiligheid. De primaire ketting is vervangen door een belt. Dit zorgt voor minder geluid en minder onderhoud. De ontsteking is nu elektronisch.” Het is een behoorlijke waslijst aan veranderingen, maar Robbie is er nu dan ook erg blij en tevreden mee!
DE GROENE WLA
Na onze aandacht voor de prijswinnende blauwe WL bekijken we natuurlijk ook zijn tweede, de groene WLA. Na verschillende legervoertuigen te hebben gerestaureerd, wilde Robbie overstappen op wat kleiners. “Ik wilde graag een originele Harley-Davidson WLA aan mijn verzameling toevoegen. Maar toen ik die prijzen zag, kon ik dat wel vergeten. In plaats van een leger-WLA volgden een Ural en een BSA. Beide motoren kon ik goed verkopen en dit opende alsnog de deur naar een leger-WLA. Ik hoefde maar één berichtje te sturen met de vraag wie er nog een project WLA had staan en een dag later was er al een antwoord uit Frankrijk. Ik ging meteen kijken of dit mijn nieuwe project zou kunnen worden. Deze motor uit 1945 was opgeknapt door Larry Elias en er hoefde niet veel aan te gebeuren. Ook was het wel handig dat de onderdelen onderling uitwisselbaar zijn. Als je ze naast elkaar ziet staan, kun je ook mooi de verschillen zien tussen een burger- en een legeruitvoering. Grote verschillen zijn bijvoorbeeld dat het leger overstapte op 18” wielen, omdat dit beter rijdt. Ik kan dit bevestigen. De spatborden zijn meer open, zodat er geen modder in vast kan blijven zitten, wat ik ook kan bevestigen!”, zegt Robbie met een lach. “De verlichting van de legerversie is aangepast, zodat er ook bij verduistering gereden kan worden en zijn er munitiekisten en een geweerdrager aangebracht op de voorvork. Het luchtfilter in nu een gesloten systeem van het oliebad type. Een half jaar later kon ik dus weer naar de RDW, waar ze me ondertussen al kennen, hahaha. Met deze motor heb ik ondertussen op evenementen gereden in Frankrijk, België en Nederland. Het rijden op een motor met tankschakeling en voetkoppeling is heel bijzonder, maar het went snel en kan soms ook handig zijn. Dit ondervond ik in Frankrijk, toen ik op een modderig landweggetje kwam vast te zitten. Het frame zat aan de grond en de wielen hadden zich ingegraven. Na veel geworstel had ik de oplossing; met draaiende motor, zette ik de motor in zijn eerste versnelling en liet de koppeling op komen. Omdat dit een schommelkoppeling is blijft hij in de gewenste positie staan. Dus met slippende koppeling kon ik afstappen om de motor te duwen. Dit werkte en toen hij los kwam moest ik er alleen nog snel als een cowboy op zijn paard op springen. In het dorpje, wat ik toen binnen reed, werd wel erg verbaasd naar me gekeken toen ik volledig onder de modder met zo’n klassieke Harley uit de bossen kwam gereden!”
SHOVELHEAD
Na de groene WLA stappen we langs een Shovel chopper. “Dat deze motor in mijn schuur staat is meer een gelukje dan gepland”, zegt Robbie. “Een oldschool chopper spookte al wel een poosje door mijn hoofd, dus toen ik de kans kreeg er een aan te schaffen, heb ik niet lang geaarzeld. Ik ga deze dan ook verder verbouwen en er een hardtail van maken. Ik laat het wel even weten als hij helemaal klaar is!
HERITAGE SOFTAIL
Tenslotte belanden we bij zijn Heritage Softail uit 1993. “Mijn moderne motor, althans zo noem ik ‘m omdat dit de nieuwste is”, verklaart Robbie. “Om het gevoel van het cruisen te ervaren, ging ik op zoek naar een modernere Harley. Ik had mijn zinnen gezet op een Evo, omdat ik hier veel goede verhalen over had gehoord. Een beetje een vintagekleurtje vind ik wel stoer en binnen de Classic Evo lijn zijn er veel bijzondere combinaties. Maar eentje sprong er voor mij uit: Scarlet Red met zwart en gouden pinstripe. In heel Nederland stond er maar één te koop op dat moment. Dus snel de trip gemaakt naar Divmo motoren in Rijen om de motor te bekijken en testen. Daar aangekomen bleek dat ik de tweede eigenaar zou kunnen worden en er nog een papieren kentekenbewijs bij zat. De complete onderhoudgeschiedenis zat erbij en daarin kon je zien dat er ook wat updates waren gedaan, zoals betere nokkenassen. Na een korte proefrit wist ik genoeg en kon mijn Evo-avontuur beginnen. Een paar dingen moest ik direct gedaan hebben om het naar mijn smaak te maken. Als eerste de white wall banden op de toen nog 16” velgen. De zadeltassen werden aangepast en ik heb een setje Barebacks van Cycle Vision geïnstalleerd. Door een handig systeem kan ik de tassen in twee minuten monteren als ik een kampeertripje heb. Toen volgden er de wat serieuzere updates, zoals eerst nog een beachbar en vervolgens 12” apes. Dankzij de Zodiac voucher, die ik op de Bigtwin Bikeshow gewonnen had, kwamen er andere richtingaanwijzers van Zodiac op en een verlagingssetje van Progressive. De motor staat nu voor en achter 2 inch lager. Voor wat meer remvermogen heb ik een Performance Machine 6-zuigerklauw en een 13” remschijf gemonteerd. En als klap op de vuurpijl de DNA Mammoth Big Spokes van Motorcycle Dynamics met ook weer white wall banden om de klassieke look te waarborgen. Dat ik er later achter kwam dat ik nog aanpassingen moest doen om de Twin Cam wielen op de Evo passend te maken, was alleen maar weer een leuke uitdaging. Omdat bij de Evo de speedodrive op het voorwiel zit moet je dit deel afdraaien. Ook de naafdiameter is wat anders. Het probleem met de remschijven was makkelijk op te lossen door de grotere te kopen van een Twin Cam, maar de aandrijfriempoelie moest ook uitgedraaid worden. Op de Bigtwin Bikeshow in Houten heb ik mijn La Pera zadel opnieuw laten bekleden door Tijger Leathers. En met wat kleine aanpassing aan mijn achterspatbord, kon ik het grote jaren 80/90 achterlicht vervangen door een mooie Tombstone. De lak laat ik zo, niet alleen omdat ik hem speciaal daarom gekocht heb, maar het blijft leuk dat waar ik er ook mee kom, ik altijd de vraag krijg: ”Dat is een 93-er of niet?” Dit omdat het een ‘one year only’ kleurtje is en de kenners weten dat.
Tekst: Robbie Prinsen en Onno “Berserk” Wieringa
Fotografie: Onno “Berserk” Wieringa
