Made in Belgium: Wilson 1340

De in beperkte oplage geproduceerde Wilson motoren, die eind vorige eeuw in het Limburgse Tessenderlo gebouwd werden, zijn onterecht in de vergetelheid geraakt. Vandaag weet praktisch niemand nog dat de machines ooit onderdeel uitmaakten van een ambitieus plan om de Belgische motorindustrie nieuw leven in te blazen. De hoogste tijd dus om dit vergeten merk nog eens de aandacht te schenken die het verdient!

Wie grasduint in de annalen van de Belgische motorgeschiedenis komt ongetwijfeld uit bij ‘Les demoiselles de Herstal’; de antieke pareltjes van FN, Saroléa en Gillet, die van 1901 tot 1965 in de provincie Luik gefabriceerd werden. Helaas is er weinig terug te vinden over de laatste, officieel erkende Belgische motorconstructeur die rond de eeuwwisseling actief was met het ontwikkelen van een eigenwijs custom project.

Narrow Chop: PW Custom Cycles bouwt maatwerk voor Christian

Harley Days

De Wilson machines werden geproduceerd in de werkplaatsen van het door Roger Willems gestichte constructiebedrijf CRW. De firma is gespecialiseerd in machinebouw en fijn mechanisch maatwerk voor industriële klanten in ondermeer de chemische en nucleaire sector. Ze beschikken over een uitgebreid en modern machinepark. Kris Willems is er teamleader in een vakkundig team van zes specialisten. Hij is tevens verantwoordelijk voor het idee achter de Wilson machine. “In 1995 bezocht ik met enkele motorrijdende kameraden de befaamde Harley Days in Leopoldsburg”, vertelt hij. “Kuierend tussen de fraai opgeblonken customs, raakte ik er steeds verder van overtuigd dat we op het bedrijf ook zulke motoren konden bouwen. Enkele vrienden bleken interesse te hebben voor mijn abrupte opwelling en waren zelfs bereid om, mits inspraak op een aantal motoronderdelen, een motor te bestellen. De motoren moesten uiteraard comfortabel sturen en legaal zijn voor de openbare weg. In die periode was ik halsstarrig op zoek naar nieuwe uitdagingen en toen ik aan mijn baas Roger voorstelde om moto’s te gaan bouwen was hij meteen dolenthousiast. Om de productie haalbaar te houden, zouden we zes machines met identieke specificaties maken. Ik had vroeger nog motorcross gereden op amateur niveau. Ver heb ik het niet geschopt, maar ik deed er wel nuttige ervaringen op in ambachtelijk sleutelwerk.”

1 van 9

Vliegtuig aluminium

Kris vervolgt: “Ik had al veel gezien, maar uiteindelijk was ik een leek in de Harley wereld. In de loop van 1995 heb ik de eerste remschijven en bijhorende klauwen gefabriceerd. Nadat ze op de draaibank grondig uitgetest waren, kreeg ik het vertrouwen van de aspirant kopers. Wie een rempomp kan maken, moest de rest wellicht ook wel aankunnen. De Softail frames zijn afkomstig van Zodiac, evenals de Harley 1340 Evo motorblokken met versnellingsbak, die destijds nog apart aangekocht konden worden. Het K&N luchtfilter draagt de inscriptie ‘Big Boy’, want het beest moest uiteindelijk een modelnaam hebben. Het gebruikte 70/75 vliegtuig aluminium is niet goedkoop, maar wel bijzonder sterk en niet te plooien. Het kan ook probleemloos verchroomd of geanodiseerd worden. Vijf jaar lang heb ik dagdagelijks na de gangbare werkuren aan de motoren gewerkt, inclusief weekends en feestdagen. Constant stukken uittekenen, frezen en minutieus bijwerken. Terwijl ik instond voor het mechanische, was mijn broer Gerry belast met het elektrische gedeelte, hulp aan het carrosseriewerk en het vervaardigen van polyester mallen. Bij de aflevering werd een stage 2-kit los in de doos meegeleverd, zodat de vrienden van Retie zelf over de montage konden beslissen.” De Wilson motoren hebben 120 zelf vervaardigde onderdelen, aangevuld met slechts enkele aangekochte accessoires. Daartoe behoren de Supertrapp uitlaten, het Corbin zadel en de Akront velgen. Elke motor heeft zijn eigen kleurstelling. De ‘spaken’ hebben een uit massief aluminium uitgefreesde stervorm. 

Strenge controles

Voor het bouwen van gemotoriseerde tweewielers is in België een erkenning of PVG-nummer vereist, wat enkel afgeleverd wordt na een grondige evaluatie door het ministerie van verkeerswezen. “In Brussel zullen ze gedacht hebben dat we In Limburg de moeren niet allemaal op een rij hadden”, lacht Kris, “maar tijdens drie tussentijdse controles konden ze vaststellen dat we wel degelijk wisten waar we mee bezig waren. In 1999 kregen we groen licht voor de afsluitende tests. Dat gebeurde op een baan met ondermeer strenge geluidsmeting en remproeven. Kort daarna kregen we het officiële PVG nummer toegekend. De zes voltooide type 1 machines, konden de baan op. Na intern overleg kozen we voor de merknaam Wilson, de samensmelting van Willems en zonen. De Big Boys bleven hoofdzakelijk in de familie. Mijn broer en ik hadden er één en bij Roger kwamen er twee terecht. Met amper 150 km op de teller is Gerry’s Wilson ondertussen een ware collectors item. Na het overlijden van Roger in 2015 werd de zaak verkocht. Sinds mijn zestiende ben ik er aan de slag en ik was destijds de eerste werknemer in de firma. Ik bleef op post en in 2018 heb ik een Wilson type 2 gemaakt. De basis bleef gelijk, maar de opbouw is compleet anders. Twee jaar geleden heb ik hem ontmanteld. Het verchroomde aluminium bleek achteraf niet over de gewenste slijtvastheid te beschikken. Daarom heb ik de machine laten ontchromen, parelstralen en zwart anodiseren. Het karakteristieke, bombastische stuur is ondertussen vervangen. Een ingebouwde rempot bleek achteraf niet zo’n goed idee omdat die na een tijdje oxideert en verslijt.”

Waardevast

Kris: “Op basis van een nooit gemonteerde Wilson 1, die letterlijk in de doos was blijven steken, ben ik thans een Wilson 3 aan het bouwen. Het zal een totaal ander concept worden met 23” wielen. De licentie waarmee we oorspronkelijk 29 jaar lang onbeperkt moto’s mochten bouwen is wellicht verstreken. Ondertussen liet de Europese gemeenschap weten dat, als we willen doorgaan als motorconstructeur, we opnieuw een aantal machines ter keuring moeten aanbieden. Destijds was het mijn droom om een volwaardige motorfabriek op te starten, maar we zaten in de chemische industrie en Roger zag in motoren geen echte toekomst. In de motorwereld moet je zeer inventief zijn en constant vernieuwingen aanbrengen. Er waait nogal wat over uit Amerika en wie te traag werkt wordt genadeloos voorbijgestoken. In ’95 was de maximum bandbreedte 200, toen de Wilson klaar was zat de concurrentie al op 250. De machines blijven bijzonder waardevast, want een zevental jaar terug is er bij Troostwijk een Wilson geveild voor dik 35.000 euro, dat is ongeveer de exacte nieuwprijs van 1999. Eén exemplaar verdween van de radar, de anderen weet ik allemaal te staan. Na 25 jaar zijn ze nog rijvaardig en daar ben ik best fier op.

Historisch unicum

De oorspronkelijke eigenaar van de grijsblauwe Wilson, die destijds ook instond voor het polieren van alle Wilson machines, is inmiddels overleden. Daardoor werd de motor ondertussen al meerdere keren doorverkocht. Marc Ingels, de huidige eigenaar vertelt: “In mijn ‘carrière’ heb ik zowat vijftig Japanners gehad, maar met de intrede van het verouderingsproces wou ik absoluut nog eens een Harley onder de kont schuiven. Het liefst eentje met een lange voorvork en vette achterslof. Na urenlang surfen op tweedehands sites viel mijn oog op een handgemaakte Wilson met 1340 Harley blok. Er stonden amper 3.000 kilometers op de teller en de papieren waren als nagelnieuw. Dat moest uniek zijn. Toen ik hem life hoorde ploffen heb ik onmiddellijk een bod gedaan. Niet veel later stond hij in mijn verwarmde mancave. Ik kan er uren naar kijken en heb er nauwelijks mee gereden. Het maakt we wat angstig om met zo’n historisch unicum tussen het dagdagelijkse verkeer te palaveren. Het typerende, uit één blok aluminium gefreesde stuur bleek niet zo gebruiksvriendelijk. Vanwege de beperkte stuuruitslag heb ik het laten vervangen bij Harley West-Flanders. Alleen de speedometer bleef behouden. Het originele stuur is vanzelfsprekend behoedzaam opgeborgen. Mechanieker Nico Naeye heeft gelijk ook een update gedaan van de elektrische installatie. Als dank voor de goede zorg mocht Nico van mij poseren voor de photoshoot. Dat heeft hij dik verdiend, mijn gedacht!”

Tekst & fotografie: Patrick De Muynck

SPECIFICATIES WILSON 1340

1 van 4