In de winter van 2025 zoeken Ad en zijn motormaten een doel voor een motorritje. Dan ontdekt een van hen, Klaas, op Facebook de aankondiging van een Oldtimertreffen in Slowakije, waarbij een Tsjechisch-Slowaakse BSA Club zou worden opgericht. De vrienden zien hierin meteen de perfecte aanleiding voor een rit door Oost-Europa. Temeer omdat ze een aantal van de te doorkruisen landen nog nooit eerder hadden bezocht. Vanuit het zadel van zijn trouwe BSA doet Ad verslag…
Een blik op de kalender leerde ons dat Piet met een (luxe-)probleem kampte. Zowel zijn jongste zoon als zijn dochter waren geslaagd voor hun middelbare schoolexamen en hij mocht natuurlijk niet ontbreken bij de diploma-uitreiking. Die gebeurtenissen vonden twee dagen na de Tatransky Oldtimer Rally plaats. Piet kon dus niet met ons meerijden naar Slowakije, maar zou zich later die week bij ons aansluiten in Oostenrijk.
Roadtrip Chopperbouwteam in Spanje: Viva Espana!
DE SEEPERLE
Ons officiële vertrekpunt was de BSA bijeenkomst in Wijk bij Duurstede. Na de koffie met appeltaart werden we door de aanwezige clubleden uitgezwaaid. Ons groepje bestond uit Klaas op zijn BSA A1065 (A10 carter met daarop een A65 cilinder en kop), Rob op de Norton Commando en ondergetekende op mijn BSA A10 Super Rocket. We reden over de dijk langs de Rijn naar Amerongen. Wat je al niet tegenkomt op zo’n dijk op een zomerse zondag: Lelijke Eendjes, bromfietsclubs, Renaultclubs, veel fietsers, snelle motorfietsen, dikke Harley’s; kortom alles wat wielen heeft. De A12 leidde ons Duitsland in. Bij de grensovergang werd al het verkeer naar één rijstrook gedirigeerd en reden we in slakkentempo langs een paar grensbewakers. Wij hadden geen illegale immigranten achterop dus we werden niet aangehouden. Bij afrit 4 verlieten we de Duitse A3 en reden we via de B67 naar Dülmen. Vervolgens liep onze route naar Lüdinghausen en Ahlen. Bij afrit 19 van de A2 ligt Autobahnhof Lippetal met een camping die ik al vaker had bezocht. Hier richtten wij ons tentenkamp in. De volgende dag vervolgden we onze reis naar het oosten. Via Lippstadt, Paderborn en Hardegsen reden we richting Nordhausen. Helaas kwamen we hier op de saaie A38 terecht terwijl iets noordelijker een prachtige route door de Harz loopt. Ergens onderweg, in de buurt van Beverungen, zagen we plotseling een motor met grote snelheid door het korenveld stuiteren en vervolgens een flinke smak maken. Wij stopten en hielpen de motor, een BMW eencilinder, op de weg te trekken. De berijder was totaal confuus (of was het een botterik?) en bracht geen woord uit. Zelfs een bedankje was te veel. Eenmaal van de A38 af reden we naar Eisleben en via een slecht onderhouden fietspad, waarbij we ons tussen hekken door moesten wurmen, naar de camping aan de Süssersee. Niet ver van de camping was een oud schip, de Seeperle, op de wal getakeld en ingericht als restaurant. We ontdekten dat je daar prima kunt eten!
UNIMOG
Dinsdag 1 juli startte met een kort ritje naar Halle en vervolgens reden we naar Dresden en Leipzig. Via Pirna, aan de Elbe, en Königstein reden we bij Hrensko Tsjechië in. Meteen veranderde het landschap en zagen we bergen en romantische hotels. Een rit door de bossen bracht ons naar de kleine grensovergang bij Swieradow. Toen we daar stil stonden om een foto te maken kwam een jochie van een jaar of tien naar me toe en vroeg met gebaren of hij aan het gashendel van mijn motor mocht draaien. Het is dat we elkaar niet konden verstaan anders zou ik hem hebben gezegd dat een BSA geen speelgoed is. Via Mirsk en de 30 eindigde de rit in Jelenia Góra. Het enige schaduwplekje op de camping dat geschikt was voor tenten lag pal naast een groot wit gebouw waar men kamers kon huren. Die kamers werden bezet door een groep schoolkinderen die de hele avond en het begin van de nacht over de camping rondspookten en verstoppertje speelden tussen onze tentjes. Helaas was er op de camping niets te eten, maar onze buurman was een supermarkt waar we een overlevingspakket aanschaften. Van Jelenia Góra naar Krakau (onze volgende stop) was het meer dan 400 kilometer. We besloten daarom geen snelwegen, maar wel doorgaande hoofdwegen en zeker geen geitenpaadjes, te rijden. Dat ging een hele tijd goed tot we bij Opole op een wegafsluiting stuitten en we gedwongen werden de snelweg naar Katowice en vervolgens Krakau, te nemen. Krakau/Krakow is een grote stad, maar dankzij de TomTom van Klaas vonden we heel gemakkelijk camping nr.103 Clepardia. Het zou me niets verbazen als dat nummer (alle campings in Polen hebben een nummer) nog uit de communistische tijd stamt. Deze camping kenden we van een vorige reis toen Rob, Henk en ik na de Internationale BSA Rally in Tsjechië, in 2020, via Polen naar huis reden/vlogen. Hier ontmoetten we een Duitser die met een oude Unimog legervrachtwagen (die oorspronkelijk dienst had gedaan bij de geneeskundige dienst, het rode kruis was nog vaag zichtbaar) onderweg was. Met een 5 liter dieselmotor die 160 paarden op de been bracht, verstookte hij één op drie à vier en kon hij maximaal 100 km/u halen. Bij die snelheid rammelde het ding dan wel met een oorverdovende herrie bijna uit elkaar. 80 km/u was een beter tempo. Voor dat geval bleek hij € 38.000,- betaald te hebben. ‘Ieder zijn hobby’ moet je maar denken. Die avond hebben we bij dezelfde Chinees gegeten als vijf jaar geleden en het was weer goed.
PERFECTE ORGANISATIE
Vijf jaar geleden was Rob gestrand toen hij Auschwitz wilde bezoeken, dus dat ‘trauma’ wilde hij deze keer uitwissen. Op donderdagochtend vertrok hij weer naar het voormalige concentratiekamp en hij twijfelde of hij gereedschap zou meenemen. Gelukkig nam hij een verstandig besluit, want toen hij op zijn bestemming aankwam zag hij dat de carburateur er los bij hing; hij was uit het rubber geschoten. Met behulp van een schroevendraaier was dit ongemak eenvoudig te verhelpen, maar die moet je dan wel bij je hebben! ’s Middags gingen we met de tram naar het centrum en reden we noodgedwongen zwart. We wilden wel betalen, maar dat lukte niet omdat de kaartautomaat onze betaalpassen niet accepteerde en Pools geld hadden we niet. Bij aankomst op Rynek Glówny, de grote markt uit de 13e eeuw, was onze eerste daad een biertje bestellen op een van de vele terrasjes. Toen we een beetje waren afgekoeld hebben we de fraaie gevels aan het grote plein bewonderd en zijn we door de middeleeuwse markthal gelopen. Voor vrouwen is dit waarschijnlijk een Walhalla met al zijn snuisterijen en kettingen- en kralenwinkeltjes, maar voor ons was er niets bij; Er waren niet eens BSA-onderdelen te koop! Wie kwamen we hier tegen? Onze Duitse buurman met zijn Unimog. Hij had het gevaarte op de camping laten staan en was op de fiets gekomen. Na nog een biertje om moed te verzamelen stapten we weer in de tram. De avond brachten we door bij een nieuw Italiaans restaurantje op loopafstand van de camping. Vanaf ons vertrek uit Nederland was het elke dag puffie-heet met een strakblauwe lucht en meer dan 30 graden, maar op vrijdag veranderde dat. ’s Nachts en vroeg in de ochtend regende het. Gelukkig duurde dit niet lang en via een prachtige route door de Tatra, een vrijwel onbewoond gebied, arriveerden we omstreeks 14.00 uur bij hotel Sorea Uran in Tatranska Lomnica. We hadden geen idee wat we van een oldtimer treffen in Slowakije konden verwachten, maar de werkelijkheid was verbluffend. Ten eerste ontmoetten we hier Toon en Nieke Noël uit België die zich hadden ingeschreven voor dit evenement, terwijl wij zomaar kwamen aanwaaien. Verder bleek de organisatie perfect, de mensen waren bijzonder hartelijk en we werden verwelkomd met bier, schnapps en worstenbroodjes. De klassieke auto’s waren van een bijzonder hoog niveau en de (voor-oorlogse) motoren heel interessant. Het meest opmerkelijke: bijna alle dames en heren waren volledig in stijl gekleed passend bij het bouwjaar van hun voertuig. De dames in fraaie jaren ’30 jurken met bijpassende hoedjes en de heren in knickerbocker, in pofbroek met rijglaarzen, in een vest of in compleet kostuum en uiteraard met bijpassende hoed of pet. ’s Avonds verscheen iedereen (behalve wij dus…) keurig gekleed aan het diner dat muzikaal werd omlijst door een zangeres begeleid door een man op een elektronisch orgel.
ECHTE MOTORRIJDERS
Het was dat weekend hard werken want we werden vóór acht uur aan het ontbijt verwacht. Om 8.15 uur al verlieten de eerste voertuigen het parkeerterrein van het hotel om aan de rondrit te beginnen. Het was een bonte stoet van auto’s en motoren die me deed denken aan de Elfsteden Oldtimer Rally. In het begin van de rit reden we achter een blauwe Aero (een Tsjechische sportwagen gebouwd in Praag). Zijn tweetaktmotor produceerde een adembenemende blauwe walm, zodat vrijwel iedereen gas gaf om hem te passeren of er op een flinke afstand achter bleef rijden. Na ruim een half uur reden we het dorpje Lendak binnen. Alle voertuigen werden opgesteld in de hoofdstraat en wij werden getrakteerd op verversingen en een cultureel programma. Dat bleek het optreden van een volksdansgroepje van lagere-schoolmeisjes te zijn, die onder muzikale begeleiding hun dansjes vertoonden.
Na het vertrek werd, op een mooie plek, van elke deelnemer een foto gemaakt. Een uurtje later kwamen we aan bij het openluchtmuseum in Stará Ludbovna. Hier werden alle voertuigen opgesteld en konden we de oude, traditionele huisjes bekijken. Heel bijzonder was dat er twee oosters-orthodoxe priesters waren die eerst een gebed opzegden en daarna alle auto’s zegenden. Blijkbaar heeft dat geholpen want voor zover ik weet waren er die dag geen uitvallers. Dit was de perfecte plek om het aantal deelnemers te tellen. Ik kwam uit op circa 70 auto’s en 26 motoren, waarvan 9 BSA’s. Het waren bijna allemaal heel bijzondere auto’s. Er stonden diverse Aero’s, maar natuurlijk ook Skoda’s en Tatra’s en veel ‘buitenlandse’ merken. Dat waren beslist geen goedkope autootjes want we zagen Bentley’s, een Rolls Royce, een Wolseley, een Lagonda, een zelfs een Bugatti. Ford was natuurlijk ook vertegenwoordigd, net als Chevrolet, Packard, MG, Austin Healey en er was zelfs een van de eerste driewielige Morgans. Bij de motoren viel een viercilinder Excelsior-Henderson onmiddellijk op. Ook een Harley eencilinder replica met riemaandrijving van omstreeks 1910 was een echte bezienswaardigheid. Inheemse merken als Praga en Jawa waren natuurlijk goed vertegenwoordigd, maar er waren ook twee Indians waarvan er één werd gereden door een jongedame in hotpants. Een andere jongdame reed een Jawa 500cc twin uit de jaren ‘50 met bovenliggende nokkenas, die werd aangedreven door een koningsas. De meest opmerkelijk BSA was een E28, een 770 cc V-twin zijklepper (uit 1928) met zijspan. Een vader en zoon hadden de combinatie vanuit de omgeving van Praag naar deze bijeenkomst gereden, een afstand van 530 km. Ze waren alleen gestopt om te tanken en om van bestuurder te wisselen. Dat zijn pas echte motorrijders! Ook zijn oudere broer, de E23, was hier te bewonderen, naast een S26 met zijspan, een W32-6 zijklepper en een zijklep Sloper. En wie kwamen we hier ook weer tegen? Onze Duitse buurman met zijn Unimog! Hij was met het gevaarte Slowakije aan het verkennen en was niet geheel toevallig bij het openluchtmuseum beland.
OPRICHTING BSA CLUB
Het was inmiddels lunchtijd geworden en dus hoog tijd om de motoren te starten en naar de lunchplek te rijden. Een half uur verder lag Vysné Ruzbachy Spa dat er uitzag als een zomerpaleis van de voormalige Habsburgse keizers van Oostenrijk en tevens koningen van Hongarije. Slowakije en zelfs het zuidelijk deel van Polen maakten in de 19e eeuw ook deel uit van dit rijk. In een ‘koninklijke’ zaal werd een heerlijke lunch geserveerd waarbij je niet moet denken aan een broodje bal of kaas maar aan een royaal driegangen diner. Op het bijbehorende landgoed waren de auto’s en motoren opgesteld en alle negen BSA’s stonden bij elkaar. Er waren twee bijzondere gasten aanwezig omdat er een bijzondere ceremonie zou plaats vinden. De eerste was de ambassadeur van het Verenigd Koninkrijk, een joviale vent van achter in de veertig die het bijzonder naar zijn zin had. De tweede was een krasse dame van 90 jaar, Libuse Sulcova, die de moeder en oma bleek te zijn van de twee echte motorrijders die met hun zijspancombinatie vanuit Praag waren gekomen. Wat het verhaal extra bijzonder maakt is dat haar schoonvader in de jaren tussen de twee wereldoorlogen de BSA-importeur van Tsjecho-Slowakije was en dat zij haar leven lang al enthousiast BSA-liefhebster is. Er werden een tafeltje en twee stoelen aangedragen en een officieel uitziend document werd uitgevouwen. Dit was het oprichtings-statuut van de Tsjechisch-Slowaakse BSA Club. Als eerste tekende de bejaarde dame het document, daarna werden alle BSA-eigenaren (ook wij) gevraagd dit te doen en als laatste zette de ambassadeur zijn handtekening. Hoe officieel wil je het hebben? Wij zijn hierdoor zelfs ereleden van de Tsjechisch-Slowaakse BSA Club geworden!
Het volgende programmapunt was retro-swimming. Diverse motorrijders, gekleed in een antiek streepjes-badpak namen een duik in het bijbehorende zwembad.
De geschiedenis achter ‘Going To The Run’ van Golden Earring
GALADINER
Uiteindelijk werd het tijd om de terugreis te aanvaarden. Aangekomen in Tatranska Lomnica werden alle voertuigen naar een park gedirigeerd. Onder grote belangstelling van de bevolking stelde de spreekstalmeester alle voertuigen en berijders voor aan het publiek. Wij stelden ons terughoudend op en genoten met een biertje van dit spektakel. ’s Avonds in het hotel ging het spektakel verder. De dames en heren waren, voor het galadiner, zo mogelijk nog fraaier uitgedost dan de avond ervoor. Bij de eerste tonen van de band kwamen twee oogverblindende dames in super korte rokjes vanuit de zaal het podium opgelopen. Het bleek een ABBA tribute-band te zijn die zowel muzikaal als qua presentatie nauwelijks onderdeed voor het origineel van een halve eeuw geleden. Ook deze avond was perfect georganiseerd en de gerechten van het buffet smaakten voortreffelijk. Na een liedje nam organisator Martin het woord. Hij hield een heel verhaal waar wij uiteraard niets van verstonden maar we klapten beleefd mee. De prijsuitreiking werd steeds afgewisseld door een ABBA-liedje waardoor de avond verre van saai verliep. Toon Noël mocht de prijs voor de verst komende deelnemer in ontvangst nemen en vader en zoon op de BSA-zijspan-combinatie werden gehuldigd. De foto’s die ‘s morgens waren gemaakt stonden ingelijst op ons te wachten een iedereen mocht zijn eigen foto meenemen. Het hoogtepunt van de avond was misschien wel toen een koppel naar voren werd geroepen en de dame een bruidssluier in het haar kreeg geplaatst. De ambassadeur, die de hele avond zat te glunderen, legde mij uit dat het stel 40 jaar geleden was getrouwd en hier hun bruiloft had gevierd. Uiteraard moest het die avond nog eens dunnetjes worden over gedaan. Vrij snel, omstreeks half elf, was het feest voorbij. Wie nog niet naar bed wilde kon in de bar van het hotel nog een drankje nemen en genieten van de muziek van een country and westernband.
FANTASTISCH
Tijdens het ontbijt, de volgende ochtend, verbaasden wij ons er over dat het hele weekend ons slechts € 35,- inschrijfgeld heeft gekost. Hoe is het mogelijk dat men zo’n fantastisch evenement kon organiseren voor zo weinig geld?!
Na een bedankje aan de organisatie trapten we de motoren aan voor ons volgende avontuur: op naar Hongarije, waar geen van ons drieën eerder was geweest…
Fotografie: het voltallige Oost-Europateam
