Gedurende het najaar organiseren de bikers van MC Black Hawks traditioneel de afsluitende race voor het Belgisch Kampioenschap Unimotorcycle. Een spectaculair wheelie festijn tussen Vlaamse molshopen en koeienvlaaien.
Volgens ‘officieuze’ bron zijn Unimotorcycle races al héél lang geleden ontstaan, maar door de uitvinding van het voorwiel ietwat in de vergetelheid geraakt. In de officiële versie is de discipline ergens in de jaren ’80 ontsproten uit de lugubere hersenspinsels van de Amerikaan ‘Sidecar Willy’. De discipline was oorspronkelijk bedoeld als ‘poor man’s drag racing’, met toegankelijke low-budget reglementering.
Roadtrip Chopperbouwteam in Spanje: Viva Espana!
DEKSELS TUIG
Op een afgelegen weide, waar onmiskenbaar recentelijk nog koeien graasden, verraden de nummerplaten in het ‘rennerskwartier’ een ‘internationale’ (Nederlandse en Duitse…) aanwezigheid. Er wordt naarstig gesleuteld en tegen 14.00 uur beginnen de opzienbarende machines hun strijd tegen de secondewijzer. Vanuit stilstand dienen de eenwielige machines een afstand van 30.48 meter (100 ft.) af te leggen. Daarbij mogen de voorste ski’s de grond niet raken. Per baan staan twee scheidsrechters opgesteld die alles nauwlettend opvolgen en het minste grondcontact genadeloos afkeuren met vlaggewapper. Gaandeweg wordt het aantal getrokken sleuven in de grond dieper en talrijker. Het is daarom van het grootste belang om de machine naar een goede startpositie te loodsen. Dan is het enkel wachten op groen licht. Motor vol in de toeren te jagen, koppeling lossen en knallen met dat dekselse tuig!
GEHAVENDE KNEUKELS
Black Hawks piloot ‘snelle Eddy’ vertelt: “De inspiratie komt uit het Zwitserse Sumiswald, waar vroeger het WK georganiseerd werd. In België begonnen we omstreeks 2004 met demoraces. Eind 2005 werd de BUMS (Belgian UniMotorcycle Society) opgericht en in 2006 is de officiële competitie gestart. Ikzelf ben rond 2005 begonnen met unimotorcycle racen. In 2019 en 2023 werd ik Belgisch kampioen en voor 2024 heb ik mijn titel verlengd. Met mijn 50-plus ben ik een oude rot in ‘t vak en dat voel je ‘s anderendaags aan de gehavende kneukels. Ondanks het verplichte veiligheidsharnas liep ik indertijd een gescheurde pees en zeven gebroken ribben op. Het is altijd volle bak gassen, wat resulteert in een enorme slijtage aan de motor. Ondanks het ongebruikelijke uiterlijk zijn het geen wrakken, maar perfect getunede machines. Na een GPX 750 en een GSX-R, is de Kawasaki ZX-9 mijn derde unimotorcycle. Met Power Commander erop is dat een vliegmachine! De ZX-10 van Hessische Kampfsau (Duitsland) en R1 van de MC Vagebonds waren in het afgelopen seizoen mijn grootste concurrenten. Elk detail is belangrijk en komende winter krijgt mijn Kawa een essentiële update.”
COMPETITIE EN SPEKTAKEL
Volgens de reglementen moet de motor minstens 5 jaar oud zijn en standaard specificaties bezitten. Het Belgisch kampioenschap bestaat uit zes races en bij aanvang van het seizoen worden alle machines gekeurd. Latere aanpassingen dienen gemeld en opnieuw gekeurd te worden. In tegenstelling tot buitenlandse competities waar ze op één enkele baan racen, wordt er in België met twee, side-by-side gestreden. Dat verhoogt de competitiespirit en levert meer spektakel op voor het publiek. Elke piloot rijdt zes runs, waarvan er drie geldig moeten zijn. Er is geen afsluitende finale tussen de snelste deelnemers. De rijder met de snelste tijd is eenvoudig de eindwinnaar. De reactiesnelheid van de rijder is enorm belangrijk. Een honderdste van een seconde te laat vertrekken kan fataal zijn en in plaats van winst, de vierde plaats betekenen. De ondergrond is enorm belangrijk. Er wordt gereden met een rubberen achterband en niet met stalen schoepen. Noest gassen op zachte grond resulteert in doorslippen en het terrein zit al snel vol sleuven. Wanneer de machine niet tijdig tot stilstand gebracht kan worden in de uitremstrook, eindigt de rit wel eens over de gracht, in een aanpalende weide. Bij een crash onderbreekt de verplichte kill-swith de ontsteking. Tom van MC Heracles: “De machine liep fantastisch, maar 3.7 sec. is niet bepaald mijn strafste run. We waren met vier piloten, waarvan Gwen als jongedame nog wat ervaring moest opdoen. In het afgelopen jaar hebben we een wedstrijd gemist en we zijn daardoor in het klassement op de zesde plaats geëindigd. In België rijden we niet in klassen, maar in het buitenland wordt er in verschillende motorcategorieën gereden. In een aantal daarvan zijn we overigens wereldkampioen geweest. Volgend jaar hopen we in Retie het wereldkampioenschap te organiseren.” Tussen de bulderende viertaktmachines valt het tweetaktgekletter van Paula’s KTM op. De beste dagprestatie, een tijd van 3.32 seconden, is voor Alex van Hessische Kampfsau, die achter Eddy tweede wordt in het 2024 eindklassement.
WANKELE BENEN
In de beginjaren waren er nog geen referenties en eindigde de race vaak op een door collega’s gedragen draagberrie, richting spoedafdeling van het dichtstbijzijnde hospitaal. Vandaag is de aanwezigheid van een ambulance verplicht. Eric, de speaker van dienst, praat het gebeuren naadloos en op hilarische wijze aan elkaar. Na het uitdelen van een aantal fictieve tombolaprijzen, zoals een gratis fietsreis naar de Gazastrook, richt hij de pijlen vol op de plaspauzes van Sonja, die instaat voor de tijdwaarneming. Er rijden een aantal hobbyisten mee, maar iedere wedstrijd wordt georganiseerd met en door MC members. Elke racedag wordt afgesloten met een stevig fuifje en voor de seizoensafsluiter levert dat uiteraard wat extra boost op. Na de prijsuitreiking regeert het blond schuimend bier. Wie op wankele benen terecht komt, blijft echter gemotiveerd meebrullen op de metalcovers van de live optredende band Double X. Omstreeks middernacht fluistert iemand met een knipoogje: “Veel schoner gaat het echt niet meer worden, vrees ik”. En gelijk had ie.
Tekst & foto’s: Patrick De Muynck
